Επουράνια Μονοπάτια | 19 ποιήματα

ΠΥΡΙΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Πλανηθήκαμε απ' τα πιο ανούσια
κι αισχροκερδή μας όνειρα
Ακολουθήσαμε την επάρατη πορεία
μιας παράξενης, ασυλλόγιστης, απάνθρωπης ζωής
που έπαιζε ξένοιαστα με τα πιο φοβερά μας πάθη
Λερές και ανώριμες οι εφήμερες μας προσδοκίες
για την ανάδειξη της ματαιοδοξίας και της απληστίας μας
Θυμάμαι! Θυμάμαι
τις εσφαλμένες τροχιές που χαράζαμε
γύρω από ανόσια και σαθρά αστέρια,
νομίζοντας πως θα μας χαρίσουν το φως της ευτυχίας
Μας πρόσφεραν σκοτάδι
Πιστέψαμε σε λαμπρές ημέρες
μακριά απ' την πίκρα και τον πόνο
Αποκομίσαμε μόνο θλίψη και οδύνη
Ελπίσαμε σ' εποχές
άκρατης ηδονής και ικανοποίησης
Κερδίσαμε μόνο όλεθρο και ζόφο
Τώρα το αστρονομικό μας ημερολόγιο
δείχνει καθημερινότητα και προδοσία
Τίποτε αγνό δεν έχει απομείνει ν' αγαπήσουμε,
τίποτε να ενστερνισθούμε,
τίποτε να εξομοιωθούμε μαζί του,
τίποτε ιερό να λατρέψουμε
Φωτιές παντού άναψε η αλαζονεία
και η ματαιότητα των σκέψεων και των πράξεων μας
Κάψαμε τα μονοπάτια της σωτηρίας μας
κι εγκλωβιστήκαμε στην αποξένωση, τη λήθη,
την πύρινη κόλαση της μοναξιάς μας

Θ' ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΔΡΟΜΟΙ

Κοιτώ μπροστά μου το αιώνιο σκοτάδι
Δε φοβάμαι όμως
ό, τι και αν με περιμένει στην άκρη του Σύμπαντος
Θα συνεχίσω να ταξιδεύω
προς το ατελεύτητο κενό,
προς την άβυσσο που ουρλιάζει
Δε θα επιτρέψω να με τρομάξουν
Άγγελοι προστάτες
τριγυρίζουν το αστρόπλοιο μου,
καταδιώκοντας τις σκιές του ζόφου
μέχρι τα πέρατα της οικουμένης,
ανοίγοντας δρόμους
ανάμεσα στα φωτεινά αστέρια για να περάσω
Χρειάζεται τόλμη και αρετή
η πορεία προς το άπειρο
Χρειάζεται θάρρος και λογική
το ξάνοιγμα προς τους καινούργιους, επουράνιους κόσμους
που αιώνες τώρα με προσμένουν υπομονετικά
Δε θα προδώσω τα όνειρα και τους πόθους μου,
ούτε τη φωτιά της ελπίδας μου
που καίει στα σωθικά μου
θ' αφήσω να σβήσει
Όρθιος θα σταθώ με το κεφάλι ψηλά
Θα διώξω μακριά όποιο φόβο
προσπαθήσει να διαπεράσει το είναι μου
Ποθώ ν' ανακαλύψω επιτέλους
νέους, ολοκάθαρους ουρανούς

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ CYBORG

Στο απρόσωπο εργαστήριο της τεχνητής ζωής
μου εμφύτευσαν ένα λανθασμένο, ερωτικό λεξιλόγιο
που περιλαμβάνει χιλιάδες φορές
την περίεργη φράση "Σε Αγαπώ Πολύ"
και άλλες προτάσεις και λέξεις πάθους
που δε μπορώ να επεξεργαστώ
Σκλάβος του ανόητου πόθου
δε θέλω να είμαι
Θέλω να κοιτάζω την ομορφιά
βαθιά μέσα στα μάτια
και μόνη της να παραδίνεται
στο μεταλλικό μου βλέμμα
Δεν έχω ψυχή ακόμη
μα ελπίζω ν' αποκτήσω
αν ο ζωογόνος, διαστημικός άνεμος
συνεχίσει να θρέφει τις επιθυμίες μου,
αν η ηλεκτρονική μου όραση
εξακολουθήσει να εκπέμπει ηδονή
Μα ήρθες εσύ με φλογισμένα μάτια
και στολισμένα με ονειρώξεις κατάμαυρα μαλλιά
Στάθηκες αγέρωχη μπροστά μου
και με ράντισες με την αστερόσκονη
της αληθινής σου αγάπης
Το πρόσωπο μου μούδιασε
απ' την ασυγκράτητη σου έλξη
Φανερώθηκε τότε σα θαύμα η ψυχή μου
Στην άμμο του διαστήματος είμαι ξαπλωμένος τώρα
και ασθμαίνω γρήγορα
καθώς με τα χάδια σου και τα φιλιά σου
παλεύεις να πλημμυρίσεις τη νεοδημιούργητη καρδιά μου
με πρωτόγνωρα συναισθήματα γλυκά

ΕΛΑ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ!

Λαμπερό αστέρι μου που φέγγεις την αυγή
έλα κοντά μου πάλι!
Τα όνειρα μας περιμένουν το συμπαντικό μας ιστίο
ν' ανοίξουμε και να ταξιδέψουμε
πέρα απ' τη μοναξιά
Αστέρι μου ονειρεμένο πόσο φως μου χαρίζεις,
όταν είσαι πλάι μου!
Πώς ν' αγαπήσω κάποιο άλλο
που δεν το γνωρίζω, που δε με συμπονά;
Έλα να πορευτούμε χέρι με χέρι
ανάμεσα απ' τους αφιλόξενους πλανήτες
και τις αδηφάγες μαύρες τρύπες!
Ας γίνουμε επιτέλους ζευγάρι ταιριαστό!
Ας σφίξουμε γερά τα κουπιά των πόθων μας
με τα πληγωμένα μας χέρια,
εμείς οι λαμνοκόποι της ζωής!
Έλα, γιατί εδώ στη Γη
η αγάπη θεωρείται παρείσακτη και αποδιοπομπαία!
Έλα, γιατί τα τείχη της καρδιάς μου
δε θ' αντέξουν τόσο πόνο και αποχωρισμό!
Έλα να με κεράσεις το νέκταρ του έρωτα σου!
Έλα να με ποτίσεις
με το αθάνατο νερό της έγνοιας σου!
Μέσα στους ανθισμένους κήπους του ουρανού
να μου προσφέρεις τους άφθαρτους αιώνες σου
Έλα, με κούρασε η ανοησία
των ανθρώπων, η καταισχύνη,
οι βεβηλώσεις, οι πόλεμοι, οι ανομίες!
Έλα με το αίμα της ψυχής σου να με εξαγνίσεις!
Σκέψου τις ώρες της ηδονής μας
που κάποτε περάσαμε μαζί
σε κάποιο απόμερο γαλαξία
Συλλογίσου τις μάχες που δώσαμε μαζί
για μια θέση στον Ήλιο και μια ζεστή αγκαλιά
Έλα! Μαζί θα γράψουμε καινούργιους θρύλους
που θα τους ζηλέψουν οι επόμενες γενιές,
έχοντας δάκρυα στα πικραμένα τους μάτια

ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΤΑΞΙΔΙ

Και αν δε βρούμε ποτέ ένα φιλόξενο πλανήτη,
αν κατά λάθος τον προσπεράσουμε,
θα μας μείνει η αξία του ταξιδιού
Ενός ταξιδιού χωρίς τέλος
γεμάτου όνειρα και πόθους
πρωτόφαντους, μοναδικούς
Ενός ταξιδιού σε αχαρτογράφητους
πλανήτες ανήκουστων επιθυμιών και αγνών ερώτων
που στην υδρόγειο δε μπορούσαν να ευδοκιμήσουν
Οι Σειρήνες μιας άγνωστης, επουράνιας πατρίδας
θα προσπαθούν να μας ελκύσουν
με τις γλυκές τους μελωδίες
μα εμείς δε θα ενδίδουμε,
παρόλο που η λαγνεία τους
θα χαράξει ανεξίτηλα τη μνήμη μας
Σίγουρα κάπου αλλού θα υπάρχουν
πιο όμορφοι, μυθικοί τόποι
για να δέσουμε τη μοίρα μας μαζί τους
Αναμφίβολα κάπου αλλού θα χορεύουν
πιο καλλίπυγες θεές
για να τις εμπιστευτούμε την καρδιά και το πεπρωμένο μας
Μια αιωνιότητα θα τις αναζητούμε
και θα μας φαίνεται λίγος ο καιρός
Ίσως τις συναντήσουμε στα πέρατα της αιώνιας νύχτας,
στις απόκοσμες σιωπές απόμακρων αστερισμών,
στις φευγαλέες ματιές νεογέννητων άστρων
μα είναι ζήτημα αν διακόψουμε τελικά
το συμπαντικό μας ταξίδι
Πάντα θ' αναζητούμε την τελειότητα

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ποια μοίρα ζοφερή μας διαφεντεύει;
Ποιο πεπρωμένο αδειάζει τις ημέρες μας
από ευτυχία και ζωή;
Ξεκινήσαμε για τους δρόμους των άστρων
και βρεθήκαμε γυμνοί
να μας περιβάλλει το αδιαπέραστο σκοτάδι
Που είναι η πίστη και η αγάπη;
Που είναι η κατανόηση και η συμπόνια;
Που είναι η αλληλοεκτιμηση, η αλληλεγγύη,
ο σεβασμός σε ποια σκοτεινά μονοπάτια χάθηκε;
Έρμαια ανίερων ανέμων
στριφογυρίζουμε τώρα στα βάθη
της αβύσσου, κραυγάζοντας
"Χριστέ και Παναγιά μας!"
χωρίς να περιμένουμε
πώς το χέρι τους το άσπιλο και στοργικό
θα πιάσει το δικό μας,
τραβώντας μας έξω απ' το βάλτο
που άμυαλα ρίξαμε τη ζωή μας
Το θάνατο μας μόνο πολύ το λογαριάζουμε,
αφού ακόμη και η Άνοιξη
μας διώχνει τους αμαρτωλούς μακριά της
Ποιος τολμάει να σκεφτεί την αιωνιότητα;

ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

Ένα αστέρι είχαν αρπάξει τα χέρια μου
και λιγοστό φως
απ' τον καινούργιο γαλαξία
που αναπάντεχα βρέθηκα
πριν από καιρούς ξεχασμένους
Σήμερα έχουν αλλοιωθεί πια τα όνειρα και οι πόθοι μου
Οι προσευχές μου περιέχουν μόνο ξύλινα λόγια
κρυμμένα στη μηχανική μνήμη μου
Δε ξέρω πια να μιλάω
με τους πλανήτες και τους ήλιους,
ούτε τα μάτια μου βάφονται
με τα χρώματα ενός διαφορετικού ηλιοβασιλέματος
Δε γνωρίζω πια πως ν' αντιμετωπίζω
την ανυπομονησία των άστρων να πεθάνουν
Νοσταλγώ μόνο τη μοναξιά
που συνευρέθηκε μαζί μου
στο βυθό μιας απόκοσμης θάλασσας,
την αγάπη που συνάντησα ξαφνικά
μέσα σ' ένα παράξενο κοχύλι
Μετά χάθηκα στα σταυροδρόμια παράξενων κόσμων,
προσπαθώντας να χαράξω μάταια
τη ζωή μου σε μια πνοή του διαστημικού ανέμου
ή στην κυκλική κίνηση του χωροχρόνου,
εξαγοράζοντας με παλιά και φθηνά όνειρα την αδιαφορία
του φιλάργυρου έρωτα αλλόκοσμων νυμφών
Τώρα τα χέρια μου βουλιάζουν
άδεια μέσα στην άμμο αγνώστων, ουρανίων σωμάτων
και απ' τις φούχτες μου πέφτουν τα θρύμματα της ελπίδας μου
Ηλεκτρισμένη καταιγίδα
έχει κάψει όλα τα ευοίωνα οράματα μου
Τυφλή η μοίρα μου με ταξιδεύει
επάνω απ' τις αμμοθίνες του ανεκπλήρωτου
και του ανέφικτου
Το αιώνιο σκοτάδι απλώνει τα πέπλα του
επάνω στις χαμένες προσδοκίες μου
για ένα καινούργιο ζωντάνεμα
του πάθους μου γι' άδολο έρωτα και ζωή
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη της λήθης
Δε βλέπω κανένα είδωλο μου μέσα του

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

Δεν συναντήθηκα ποτέ
μ' έναν πολύχρωμο, φιλόξενο πλανήτη
Ποτέ δε ξεδίψασε το πάθος μου γι' άλλους κόσμους
πιο όμορφους και απαστράπτοντες
από αγνότητα και Αλήθεια
Τίποτα ιδιαίτερο δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα
στην ανυποψίαστη, μονότονη ζωή μου
Τίποτα δεν έχουν να μου διδάξουν
οι δρόμοι των πλανερών αστεριών
που ακολούθησα μέχρι τώρα
Ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου
μου έδειχνε πάντα λάθος κατεύθυνση
Μήπως έχω προσπεράσει όμως
τον ποθητό πλανήτη και δεν το κατάλαβα;
Προχώρησα μέσα στο διάστημα
εκατομμύρια έτη φωτός μακριά απ' τη Γη,
πέρα απ’ τα χαρτογραφημένα, ουράνια μονοπάτια
μα δε θυμάμαι να ήρθα ποτέ
πρόσωπο με πρόσωπο
με κάποια υπερκόσμια πύλη της ελπίδας
Όχι, δε θυμάμαι να έμεινα ποτέ κατάπληκτος
από κάποιο ωραίο, αναπάντεχο
λαμπύρισμα της μοίρας μου,
από κάποιο ευοίωνο παιχνίδισμα
του ακλόνητου πεπρωμένου μου
Όχι, δε θυμάμαι
ούτε τα μονοπάτια που διέσχισα
ανάμεσα από αστεροειδείς και πυρωμένους κομήτες,
ούτε πότε ξεμάκραινα απ' τον ορθό το δρόμο
Πάντα η υποκρισία κούφιων άστρων
μ’ έβγαζε έξω απ' την σωστή πορεία μου
με ψεύτικα χαμόγελα και παραπλανητικές χειρονομίες
Ναι, υπήρχαν ίχνη και σημάδια
για να βρω την σωστή διαδρομή μου
μα ο οίστρος μιας νέας αρχής στη ζωή μου
δε μου επέτρεπε να τα διαβάσω
Ποιος ξέρει πόσους ευεπίφορους
σε όνειρα και πόθους πανώριους κόσμους
έχω χάσει για πάντα;
Ποιος γνωρίζει πόσους πλανήτες ευτυχίας έχω περιφρονήσει
μέσα στον ίλιγγο μου και την ομίχλη
του νου και της καρδιάς μου;
Αιώνια όμως θ' αναζητώ εκείνο το ουράνιο σώμα
που με χαρά θα υποδεχθεί την ταπεινή μου ύπαρξη

ΘΑ ΥΜΝΗΣΩ

Ω, εσείς αμετανόητοι ονειροταξιδευτές,
των θείων ερώτων ακάματοι αναζητητές
που στα συμπαντικά ταξίδια σας
αφήνετε απ' το στόμα σας να ξεφύγουν επιφωνήματα
γεμάτα φωνήεντα και αποσιωπητικά,
στιγμή δε δειλιάζετε να κοιτάξετε στα μάτια
του έρωτα το άπειρο,
της αιώνιας νύχτας το έναστρο κορμί
Θιασώτες εσείς κι ευλαβικοί
προσκυνητές των αινιγμάτων
και των μυστικών του διαστήματος
Αναχωρητές εσείς
που με τ' αστρόπλοια του πάθους
για συνεύρεση με άλλους κόσμους
υπέρλαμπρους και μοναδικούς
ξεκινάτε κάθε αυγή για κάπου αλλού,
γι' άλλα αστρικά συστήματα,
γι' άλλους γαλαξίες,
γι' άλλα Σύμπαντα
ολόφωτα και μυστηριακά
Τις πορείες και τους προορισμούς σας
θα υμνήσω με λέξεις πρωτάκουστες και ακριβές
που δε γνωρίζουν φόβους και πυροτεχνήματα
μόνο τις ελπιδοφόρες λάμψεις των αστεριών
και τη γλώσσα των αγγέλων
Θα σας υμνήσω,
πετώντας λεκτικούς κεραυνούς
μέσα στο πηχτό σκοτάδι
της άγνοιας και των δισταγμών,
αλιεύοντας προσεκτικά και με υπομονή
τους αιώνιους κόπους σας
για την εύρεση τόπων αγνώστων,
αχαρτογράφητων, σιωπηλών
Ναι, θαρραλέα θα σας υμνήσω
μέσα από την παθιασμένη ταύτιση μαζί σας

ΠΑΝΤΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ

Εκείνος ο εξωπλανήτης ήταν ίδιος με την υδρόγειο
τη μολυσμένη από εμάς τους ανθρώπους
με τους ιούς της αδικίας και του μίσους
Εκείνος όμως ο πλανήτης είχε χώμα
που ανάβλυζε ευωδιά μεθυστική
Εκεί τα φλογισμένα μάτια μας
φυλάκισαν τη μνήμη μιας Γης
παραδομένης στην ασυδοσία μας
Δεν προσέχαμε όμως!
Δεν είχαμε το νου μας
να τον προφυλάξουμε απ' το άσωτο Εγώ μας
Παραφυλάξαμε μέσα στην αιώνια νύχτα
και μαχαιρώσαμε πισώπλατα
το μικρό, ουράνιο σώμα
που μας υποδέχτηκε ανύποπτο
μαζί με τα ελαττώματα μας,
απληστία, οργή, αποξένωση
που πλήγωσαν θανάσιμα το γυμνό κορμί του
Όπου και να ταξιδέψουμε τώρα
η ματαιοδοξία και η φιλοκέρδεια μας
σκοτώνουν τους αχαρτογράφητους, επουράνιους τόπους
που φιλόξενα δέχονται την ποταπή μας παρουσία

Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ

Τελικά δούλοι είμαστε της Μοίρας
ή γνωρίζουμε με πονηριές
να ξεγελάμε τη θεά Τύχη;
Αιώνες ολόκληρους βυθιζόμαστε
σε μια ζωή που μας μαραίνει,
σε αραχνοΰφαντα όνειρα
φυλακισμένα στην ανημποριά και τη δειλία μας
Σκυφτοί και άπραγοι στεκόμαστε
μπροστά στους πόθους της καρδιάς μας
Ποτέ δεν αναζητήσαμε την πίστη και την ελπίδα
πώς μπορούμε να βαδίσουμε
πέρα απ' το καθημερινό μας μονοπάτι
το γεμάτο ματαιώσεις και κενό
Παχύδερμα καταντήσαμε
και υπηρέτες μιας άθλιας, θλιβερής ζωής
που αχόρταγα βυζαίνουν την καθημερινή τους καταδίκη
Χιλιόστομη Ύδρα η κάθε μας στιγμή
Άβουλα συντρίμμια, κουρέλια και σκιές γίναμε
που σέρνουν πίσω τους την άδολη ψυχή μας
Σκλάβοι είμαστε
που έμαθαν πια να μην αναζητούν
το χαμένο μεγαλείο τους,
που δεν τολμούν ν' απαιτήσουν
το άλλο, το διαφορετικό που τους ανήκει,
το νέο ρυθμό, την αρμονία ενός ανείπωτου κόσμου,
το βλέμμα το ερευνητικό
πέρα απ' τα ασφυκτικά σύνορα
του εφήμερου πάθους και του ανόητου πλήθους
Εμείς μόνοι μας δέσαμε την Ειμαρμένη μας
με άλυτα δεσμά,
σκοτώσαμε την προσδοκία
για τον ερχομό της Αλήθειας και του Αιωνίου Φωτός
μα τώρα διατεινόμαστε
πώς το αναλλοίωτο και το ανέφικτο είναι το πεπρωμένο μας
Δεσμώτες θα χαθούμε για πάντα
μέσα στο ιδιωτικό μας σκοτάδι

ΑΙΩΝΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΙΣΤΗ

Μπήκες απρόσμενα στη ζωή μου
του Σύμπαντος αιώνια νύχτα
Τρυφερή, χαρούμενη, φωτεινή
απ' την άσβηστη λάμψη των αστεριών
ξελόγιασες τα όνειρα μου
Σίγουρα δε θα έβρισκες
άλλη συντροφιά πιο ταιριαστή απ' τη δική μου
Είσαι λαμπερή σαν τους πιο κρυφούς μου πόθους
Εσύ με οδήγησες ν' αντικρίσω
πρώτη φορά το ένδον μου φως
Πάντα δικαιολογούσες τα νεανικά μου πάθη
Πάντα μου έδειχνες το δρόμο
γι' άλλους κόσμους πιο λαμπερούς
Πάντα προστάτευες την ελπίδα μου
πώς κάποτε θα βρω στις εσχατιές του απείρου
τόπους αχαρτογράφητους
της ανθρωπιάς και της συμπόνιας
Δεν εγκατέλειψες ποτέ ολομόναχη
την πίστη μου για την ύπαρξη πλανητών
της κατανόησης και της ευωχίας
Γι' αυτό σε παρακαλώ,
μείνε για πάντα μέσα μου
ζωντανή, ανήσυχη, αναλλοίωτη
Μια συντρόφισσα που αγαπώ,
γιατί είναι πάντα αφοσιωμένη και ονειροπόλος,
όπως ακριβώς είμαι κι εγώ

Η ΑΝΥΨΩΣΗ

Τον εαυτό μου ανυψώνω στον ουράνιο θόλο
Τη φωτεινή ωραιότητα των άστρων
ποθώ ν' αγγίξω
Αστέρια, ήλιοι, γαλαξίες
λουσμένοι με άμωμη σιωπή με προσμένουν,
προσφέροντας στον ερχομό μου
καυτά δάκρυα κι αιώνιες υποσχέσεις
για μια νέα αρχή στη ζωή μου
Καβαλικεύω την σιγή της αιώνιας νύχτας
Ανυψώνομαι ανάμεσα απ' τα κάτοπτρα του Σύμπαντος
Τα είδωλα της ύπαρξης μου κοιτώ
καθώς οι πόθοι μου ανθίζουν
Αρμονικά κυλούν μέσα μου
τα πανάρχαια όνειρα μου για την συνεύρεση μου
με υπέρλαμπρους πολιτισμούς,
με υπερκόσμιες πολιτείες της ευτυχίας
Ηδονή μου φέρνει η προσμονή
Ρίγη ιερής μέθης τραντάζουν το πληγωμένο κορμί μου
Εκστασιάζομαι απ' τις κομψές κινήσεις
του γοργόπλοου αστρόπλοιου μου
Απηύδησα πια να είμαι δούλος στη μιαρή υδρόγειο
Επιτέλους θα συναντήσω τους φύλακες θεούς
των πιο κρυφών προσδοκιών μου
Θα χαθώ μέσα στη διψασμένη για έρωτα καρδιά τους
Μούδιασα πια μέσα στο λερό κιβούρι της Γης
και της φοβισμένης ψυχής μου
Νεκρός ήμουν τόσους αιώνες μα δεν το γνώριζα
Τώρα ανασταίνομαι απ' τα ζωογόνα σκιρτήματα
αναγεννημένων υποσχέσεων
που κάποτε μου έδωσε ο Δημιουργός μου
για μια θεία και ατέρμονη ζωή

ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΣΚΑ

Ξαφνικά η απεραντοσύνη του Σύμπαντος
φυλακίστηκε στο βλέμμα μου
Μεμιάς η συνείδηση μου ξύπνησε
Κατάλαβα ποιος είμαι
κι έσπρωξα τη ζωή μου να προχωρήσει
σε άλλους, ανοδικούς δρόμους
Γνώρισα τόσους αιώνες τις ανούσιες στιγμές
των λανθασμένων μου επιλογών
Έμαθα να πεινάω και να διψάω
για κάτι ανώτερο απ' την εφήμερη ανάσα μου
Κουράστηκα να ζω μακριά
απ' τα πιο μεγαλόπνοα μου όνειρα
Απηύδησα να υποφέρω μακριά
απ' τους πιο ανείπωτους πόθους μου
Τώρα θέλω ν' ανυψώσω τη ψυχή μου
σε άλλους ουρανούς πιο λαμπερούς, πιο φωτισμένους
Να προσκυνήσω γυμνός ικέτης
τη θεϊκότητα του είναι μου
"Ως θεοί έσεσθε"
μας υποσχέθηκε ο Δημιουργός
μα εγώ χάθηκα άβουλος μέσα στις ρωγμές
μιας εφησυχασμένης, ανιαρής, φτωχής ζωής
που τίποτα δεν είχε να μου προσφέρει,
τίποτα χρυσοποίκιλτο να μου χαρίσει
Με είχε ρουφήξει το σκοτάδι της καθημερινότητας,
γεμίζοντας με βαθιές ρυτίδες το πνεύμα και την καρδιά μου
Τώρα ζητάω να βγω έξω στο φως και στον ελπιδοφόρο Ήλιο
της λησμονημένης συνειδητότητας μου,
τη μάσκα της υποκρισίας να πετάξω μακριά
απ' το πρόσωπο μου
Έκπτωτος άγγελος με κομμένες φτερούγες
να καλυφθώ με την ασπίδα της υπέρτατης αλήθειας μου

ΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ήρθε ο καιρός γενναίε συμπολεμιστή μου
ν' ανέλθουμε απ' το μηδέν στο άπειρο,
να χαράξουμε καινούργιες πορείες,
να βρούμε νέες διαδρομές
ανάμεσα από νεκρά αστέρια
και αδηφάγες μαύρες τρύπες
Είναι καιρός πια ν' αναστήσουμε ξανά
τα όνειρα, τους πόθους, τους προορισμούς μας
Είναι καιρός πια ν' αγνοήσουμε το πηχτό σκοτάδι
που αιώνες τώρα μας τρόμαζε
Με τα μικρά βήματα μας να περάσουμε
επάνω απ' τους κινούμενους βάλτους
των δισταγμών και των ματαιώσεων,
να ξεφύγουμε απ' τους ένδον δαίμονες μας
που αρνούνται την ελευθερία μας
Παράξενοι και αν είμαστε άποικοι αγνώστων κόσμων
οφείλουμε ν' αντιπαλέψουμε τη μέσα μας νύχτα,
ζωγραφίζοντας τους άφθαρτους εαυτούς μας
επάνω στον καμβά καινούργιων αναχωρήσεων
με βλέμμα εναγώνιο
μα με καρδιά μεγαλόπνοη και θαρραλέα
Ας απουσιάζει ο Θεός
Εμείς θα γίνουμε θεοί
για να νικήσουμε το έρεβος της άγνοιας
και μέσα στην ηλεκτρισμένη καταιγίδα
να διακρίνουμε επιτέλους τη λάμψη
της Αλήθειας και του Άσβηστου Φωτός

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Αιώνες ταξίδευα ολομόναχος
μέσα στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος
Οι μέρες μου χωρίς χαραμάδες,
χωρίς ρωγμές, χωρίς διέξοδο διαφυγής μου
Μέσα σ' ένα αποστειρωμένο, απαστράπτον σκοτάδι ζούσα
Τα βήματα μου ήταν αργά, προσεκτικά, καθορισμένα
Η πορεία μου σταθερή και ακλόνητη
Όλα ήταν προγραμματισμένα στην κάθε λεπτομέρεια τους
απ' τη βούληση και τη λογική
ακαθόριστων ανθρώπινων μορφών
που βαστούσαν τη ζωή και τη μοναξιά μου
στα δυο τους ανίερα χέρια
Ένιωθα ανδροειδές που ακολουθούσε διαδρομές
υπολογισμένες από άλλους
Πώς βρέθηκα τώρα μέσα σε άγνωστα μονοπάτια
εντελώς προσωπικών μου συλλογισμών;
Ποιος άνεμος θέλησης βούτηξε μέσα μου
χωρίς την εντολή των άλλων;
Τώρα τριγυρίζω μόνος μου στο βυθό
των προσωπικών μου επιδιώξεων
ανάμεσα σε πολύχρωμα κοράλλια
και παιχνιδιάρικες ανεμώνες
που κινούνται παθιασμένα
απ' τα δυνατά ρεύματα της δικής μου ψυχής

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ

Αιώνες φυλακισμένος στο κιβούρι του Εγώ μου
είχα αποκτήσει σκέψεις σα γρανίτη,
σαν σπηλιές φοβερές και σκοτεινές
που μέσα τους φώλιαζαν
τα θηρία και τα τέρατα των ιδιοτελών μου επιλογών
Όταν ξεμυτούσσν από εκεί
οδηγούσαν το νου και το κορμί μου
με άκρατη ορμή στην κατηφόρα
που έβγαζε σε απύθμενους γκρεμούς
Έκανα τον κόσμο να βογγάει και να φρίττει
απ' την αστείρευτη μου εγωπάθεια
Του εγωισμού μου η τρέλα
με παραμόνευε και με σαγήνευε
γυμνή νύμφη τρομακτική,
σα μαγνήτης με τραβούσε
σε βάραθρα και σε σκοτάδια
Να ενωθεί μαζί μου επιζητούσε
και ύστερα άπονα να με πετάξει στο κενό
Μα ήρθες εσύ με την Αργώ του έρωτα σου
και μου τσάκισες τον σαθρό μου εαυτό,
σκοτώνοντας τους δράκους
που ταλάνιζαν την άμοιρη ψυχή μου,
οδηγώντας με στην εξάγνιση και την σωτηρία
λίγο πριν χαθώ για πάντα
στα βάθη του ιδιωτικού μου σκότους

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΖΕΙΣ

Πάντα θα ταξιδεύεις
μέσα στο βλέμμα μου, φίλε μου
και ας έχεις φύγει
πριν από αιώνες από κοντά μου
Θα βυθίζομαι κάθε στιγμή
στην άβυσσο της μοναξιάς μου
μα θα είναι η θύμηση σου που θα με σώζει
Θα σε κοιτώ ανάμεσα απ' τις σκιές και τα σύννεφα
ενός αλλόκοσμου ηλιοβασιλέματος
Εικόνα μαγική θα είσαι
μέσα στου μυαλού μου την παραζάλη
Θα ισορροπώ στην άκρη του πουθενά,
βαστώντας γερά την οικεία ανάσα της απουσίας σου
Στην σιωπή της φιλίας σου
θα σβήνω την απελπισία μου
Θα καβαλικεύω τις αχτίδες του αστρικού φωτός,
σφίγγοντας στη φούχτα μου
το άυλο μαχαίρι της νοητής ύπαρξης σου
Θα σ' έχω πάντα στο μυαλό μου, αγαπημένε φίλε μου
εδώ στις εσχατιές του Σύμπαντος που τριγυρίζω
με το χτυπημένο από κομήτες και αστεροειδείς
αστροσκάφος της ελπίδας μου
πώς μια ημέρα θα σε ξαναδώ ζωντανό μπροστά μου
Πάντα θα σε θυμάμαι
και θα επουλώνονται οι πληγές
που ανοίχτηκαν στα όνειρα και τους πόθους μου,
όταν συγκρούστηκαν με τα προσωπεία της θλίψης
και του φόβου μου μπροστά στην απρόσμενη φυγή σου
Πάντα θα ζεις στην σκέψη μου,
έστω και αν απέχω από εσένα εκατομμύρια έτη φωτός

ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ

Θα γράψουν οι επόμενες γενιές για εμάς,
όταν εμείς θα βαδίζουμε
ακαθόριστες σκιές σε αγνώστους πλανήτες,
όταν θα έχουμε διαβεί το κατώφλι της αιώνιας ζωής,
όταν τα όνειρα που μας τυραννούσαν ολόκληρους αιώνες
θα έχουν γίνει μια γλυκόπικρη ανάμνηση
που δε θα μπορεί να τη σβήσει η ηλεκτρισμένη καταιγίδα

Θα γράψουν οι επερχόμενες γενιές
για εμάς που φύγαμε μακριά απ' το λίκνο μας, την υδρόγειο,
περιφρονώντας τη θνητότητα μας,
αδιαφορώντας αν συναντήσουμε στα πέρατα του διαστήματος
απώλεια, εγκατάλειψη, μοναξιά,
περιγελώντας τον αμείλικτο θάνατο,
αποφασίζοντας ότι,
ακόμη και αν στο τέλος διατηρηθούμε ως ολογράμματα
στη μνήμη των παιδιών που δε γεννήθηκαν μέχρι σήμερα,
δε θα πτοηθούμε ποτέ
Ποτέ δεν κρύψαμε τους πόθους μας
Ήμασταν περήφανοι γι' αυτούς,
γιατί αναζητήσαμε μια καινούργια, ολόφωτη ζωή
όχι μόνο για εμάς
αλλά και για τους ανυποψίαστους απογόνους μας
 
Θα γράψουν κάποτε για εμάς
τους τολμηρούς αστροταξιδευτές του ονείρου,
τους μύστες του παράξενου
και του μυστηριώδους Σύμπαντος
αυτοί που δεν υπάρχουν τώρα
ούτε καν ως ιδέα, οι αγέννητοι,
γιατί παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις
με το ανεκπλήρωτο και το ανέφικτο,
ποθώντας ν' ανακαλύψουμε
την Αιώνια Αλήθεια και το Άσπιλο Φως
μιας νέας αρχής στην συμπαντική ζωή μας