“Αιώνιο αύριο” | 14 ποιήματα

ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Αδιαφόρησες για το φως του άστρου σου
που κατάφερε να σε τυλίξει
με τη λαμπρότητα του
μόνο μια φορά
Τρόμαξες, φοβήθηκες
πώς θα σ' εγκλωβίσει μέσα του
σαν υπάκουο δούλο
Απέδρασες απ' την αγκαλιά του,
νομίζοντας πως έτσι θα ζήσεις ελεύθερος
Αποπροσανατολισμένος
τριγυρίζεις τώρα στις σκοτεινές γωνιές
της επουράνιας αβύσσου
χωρίς προορισμούς
και μεγαλόπνοα όνειρα
Πηγαινοέρχεσαι σ' ένα ατέρμονο πεδίο
αμφιβολιών, αμφισβητήσεων, αρνητικότητας
που ωθούν τη ψυχή σου
σ' ένα λαβύρινθο πλάνης και πόνου
Η περιπλάνηση σου στο άπειρο
σε οδηγεί ασυναίσθητα
στο κέντρο του Σύμπαντος
χωρίς πυξίδα, χωρίς σκοπό
κατευθείαν μέσα στο ορθάνοιχτο
στόμα της πιο τρανής μαύρης τρύπας
που αχόρταγη ποθεί να σε καταβροχθίσει

Ο ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ

Ποιο αστέρι είσαι πάλι εσύ
που τολμάς να ταράζεις την ησυχία μου
με τη λάμψη και το θόρυβο σου;
Δε σ' έχω ξαναδεί
Άγνωστο μου είσαι
Είσαι ένας φωτεινός εισβολέας
στην ενδοχώρα της σιωπής μου
Πώς τολμάς! Πώς τολμάς
να με πλημμυρίζεις με τον ποταμό
του άσπιλου φωτός σου;
Γιατί πολιορκείς
το εφησυχασμένο σκοτάδι της ψυχής μου;
Τι γυρεύεις απ' τη μουδιασμένη μου καρδιά;
Γιατί ξεσηκώνεις
τ' αναιμικά μου όνειρα
και τους ανάπηρους μου πόθους
με την εκτυφλωτική σου ωραιότητα;
Η παρουσία σου είναι εκκωφαντική
μέσα στην αιώνια νύχτα
της μνήμης και της ύπαρξης μου
Δε θυμάμαι να σ' έχω δει άλλη φορά
στον στενό ουράνιο μου θόλο,
ούτε το αβίαστο γέλιο σου
να έχω ξανακούσει
Μια αστραπή το χαμόγελο σου
και ο κεραυνός του μια δήλωση
πώς κάτι απρόσμενο θα μου συμβεί
Άφησε με μόνο μου
μέσα στο ζόφο του χωροχρόνου μου
Μη ζητάς να τα έχεις όλα δικά σου
Μη με καρτεράς
Να έρθω μαζί σου δε μπορώ
Εγώ είμαι ένας σβώλος
ανίερου χώματος
στην άκρη του γκρεμού
των ενοχών και των τύψεων,
των δυνατών φτερών
που ποτέ δεν τόλμησα
να εμπιστευτώ
παγιδευμένος μέσα στα δίχτυα
της ανημποριάς μου
Τώρα μου ζητάς να ξεκινήσω πτήσεις
σε καινούργιους, φλεγόμενους ουρανούς;

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ

Στον ατέρμονο καμβά του Σύμπαντος
ζωγραφίζω αστέρια που φιλιούνται,
την αιώνια νύχτα να χορεύει σαν τρελή,
πανέμορφους πλανήτες
που δεν έχω αντικρίσει ακόμη,
τις ημέρες της ευτυχίας
που πρόκειται να έρθουν,
τα όνειρα μου που τώρα πια
έχουν ξαναβρεί τους προορισμούς τους
Στον απέραντο καμβά του απείρου
ζωγραφίζω αλλόκοσμα πλάσματα
που ποτέ ο νους μου δεν τα χωρούσε,
τα πολλαπλά πρόσωπα
των ποθητών μου κόσμων,
την ανέλπιστη ισορροπία μου
στην πλάτη ενός αστεροειδούς,
τη μοναξιά μου να χάνεται
στο στόμα μιας μαύρης τρύπας,
το γερασμένο Χάρο να μη μπορεί
να με αγγίξει με τα τρεμάμενα του χέρια
Στον ατελεύτητα καμβά της αιωνιότητας
ζωγραφίζω την ανάταση των αισθήσεων μου
Ζωγραφίζω τον εαυτό μου
σαν το αρχέτυπο πτηνό Φοίνικα
ν'αναγεννάται μέσα απ' τις στάχτες
του ανεκπλήρωτου,
των ψευδαισθήσεων,
της αυταπάτης
Ζωγραφίζω το μέσα μου φως

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Από αμούστακο παιδί
είχα διαλέξει ως πλοηγό
στο μακρύ ταξίδι μου στο διάστημα
ένα μικρό, ξεμοναχιασμένο αστέρι
Μαζί του είχα αποφασίσει
ν'αναζητήσω την πηγή
της αιώνιας αλήθειας μου,
τους αρχέγονους προορισμούς μου,
τις άγουρες ελπίδες μου
για μια ολόφωτη αρχή στη ζωή μου
Επέλεξα ένα άσημο αστέρι
για οδηγό μου στα μονοπάτια του ουρανού
Φώλιασα μέσα στο αγνό του φως,
στις πάλλευκες λάμψεις της αθωότητας του
Ελάχιστο ήταν ανάμεσα στ'αλλα
υπερμεγέθη άστρα του Σύμπαντος
μα ήταν το μόνο που με διαβεβαίωσε
πώς γνώριζε καλά
όλα τα μυστικά περάσματα του απείρου
που οδηγούν σε κόσμους φωτεινούς
χωρίς μίση, οργή, πολέμους
Μου έδωσε υπόσχεση
πώς μόνο αυτό θα με φέρει μακριά
απ' την ομίχλη της λήθης
για το ποια είναι η αλήθεια μου,
γιατί γεννήθηκα από δύο διάττοντες αστέρες
Ήταν το μόνο που μου έδωσε την υπόσχεση
πως θα μου συμπαρασταθεί
στην συνάντηση με το πεπρωμένο μου
και τον ακραιφνή εαυτό μου

ΑΙΩΝΙΟ ΑΥΡΙΟ

Νιώθω τα πρώτα σκιρτήματα
καθώς το αστρόπλοιο
των επερχόμενων ονείρων μου
σχίζει στα δύο την ατμόσφαιρα
της νέας γέννησης μου
Ψιθυρίζω λόγια ανάτασης
και η ηχώ ξεσηκώνει τ'αστέρια
σε τρελό χορό, σε πιρουέτες πρωτόγνωρες
Προκαλώ το στερέωμα
να υποδεχτεί την αθωότητα μου,
τους άγουρους παλμούς της καρδιάς μου,
το πρώτο καθαρό βλέμμα μου στο άπειρο
Πόση ευτυχία να δένω
το συμπαντικό μου μέλλον
μ' ένα παρόν νεογέννητο!
Περνώ προσεκτικά
ανάμεσα από κομήτες και αστεροειδείς,
μήπως μου ξύσουν ανεπανόρθωτα
τους πόθους μου με τη βιασύνη τους
Επιτέλους οι αρχέγονες προσδοκίες μου
για ένα ταξίδι στο ανέφικτο
του Σύμπαντος ευοδώνονται
Μαζεύω τους προορισμούς μου
και τους εξαπολύω στον ουράνιο θόλο
Ξέρω πως κάποιος θα με οδηγήσει
σε κάποιον ολόφωτο, πολύχρωμο κόσμο
που δεν τον έχω αντικρίσει ακόμη,
έστω και αν η μορφή του κινείται ακαθόριστα
μέσα στη νεοδημιούργητη μου μνήμη
Ζυγίζω τη ψυχή μου
Ζυγίζω τις επιδιώξεις μου
Τις βρίσκω ισοβαρείς
με την αχαλίνωτη μου ελπίδα
πώς η καινούργια ζωή μου
θα πλημμυρίσει απ' τις ιαχές
του ανεπανάληπτου και αιώνιου αύριο μου

ΕΣΩΤΕΡΟ ΦΩΣ

Αστροταξιδευτές ακάματοι
ανοίγουμε μονοπάτια
αρχαίων μυστικών και ονείρων
Βυθιζόμαστε στην επουράνια άβυσσο
μ'έναν αστείρευτο πόθο
να συναντήσουμε το εκτυφλωτικό φως
μιας καινούργιας ζωής
Αναζητούμε τον αληθινό μας εαυτό,
την εξάγνιση μας στα νερά
της Κασταλίας λίμνης
και ας γνωρίζουμε εκ των προτέρων
πώς ένα κομμάτι της ύπαρξης μας
θα μείνει έξω από κάθε καθαρμό
και αθανασία,
όπως του Αχιλλέα η θνητή πτέρνα
στης Στυγός τους απέθαντους φλοίσβους
Ίσως τον αντικρίσουμε
για κάποιες στιγμές
μα η σκιά μας θα σβήσει σύντομα
μέσα σε κόσμους σκοτεινούς,
κόσμους χωρίς ιερές επιθυμίες,
χωρίς ολόφωτα οράματα
Απροσδιόριστες μορφές
πίκρας και πόνου
θα τρέχουμε χωρίς να βλέπουμε
μέσα στην ομίχλη του αναπόφευκτου
σκοταδιού
που θα εγκλωβίζει
τους πιο αγνούς προορισμούς μας
Μέσα στα σταυροδρόμια της θλίψης
και του θανάτου όμως
θα νιώθουμε τυχεροί,
γιατί, έστω για λίγο,
αισθανθήκαμε την ευτυχία
ν' αντικρίσουμε το πιο ενδόμυχο μας φως

Τ'ΑΝΤΙΔΩΡΑ

Στον πυκνοκατοικημένο από αστέρια ουρανό
ο Θεός μοιράζει αντίδωρα συγγνώμης
και κοχύλια φύλακες λησμονιάς
Στέκομαι στην αντίπερα όχθη του Σύμπαντος
και κοιτώ αποσβολωμένος
Το βλέμμα μου αθώο
μα το μυαλό μου λερωμένο
από μαύρες σκέψεις
Τα χείλη μου πύλες μυστικών
που είμαι έτοιμος να ξεστομίσω,
προκειμένου να λάβω το δώρο της εξάγνισης
απ' τις αιώνιες ενοχές και τύψεις,
τις δοκιμασίες που απέτυχα ν' αντέξω
και τις έκρυψα στο στήθος μου βαθιά
Στην καρδιά μου ανοίχτηκαν σταυροδρόμια
που με οδήγησαν σε αδιέξοδα
και σε κόσμους ζοφερούς που μ' εγκλώβισαν
μέσα στα δίχτυα των λαθών μου
και της ψυχής μου την απώλεια
Τώρα προσμένω το Δημιουργό
ν' απλώσει το μακρύ χέρι του
και να μου χαρίσει άφεση αμαρτιών
μα τ' αντίδωρα έχουν πια τελειώσει
Η ευλογημένη ώρα μου
έχει πια πεθάνει
Νεκρή κείτεται
ανάμεσα στα διάσελα
της αποτυχημένης μου ζωής

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Δεν υπάρχει κανένας
σε αυτόν τον αφιλόξενο πλανήτη
που προσεδαφίστηκα,
ή μήπως είναι κρυμμένοι κάπου
οι παράξενοι κάτοικοι του,
κρατώντας την ανάσα τους
και προσπαθώντας να μη γελάσουν
με την απρόσμενη και άτσαλη άφιξη μου;
Η πορεία μου στους δρόμους των άστρων
δεν υπήρξε ποτέ εύκολη
Κομήτες και αστεροειδείς
πετούσαν από εδώ και από εκεί
Οι μαύρες τρύπες άνοιγαν
το σκοτεινό στόμα τους χαιρέκακα
Άκουγα την σιωπή των πλανητών
που ακίνητοι χόρευαν στο ρυθμό
μιας άηχης μουσικής
Το αιώνιο σκοτάδι με δυσκόλευε
ν'αναγνωρίσω τα οικεία μου πρόσωπα
καθώς περνούσαν δίπλα
απ' το διαστρικό μου όχημα
Εξάλλου ποτέ δεν τα φιλοξένησα
για πολύ καιρό
στο απόκρυφο θάλαμο της μνήμης μου
Δεν ήθελα να με αγχώνουν
καθώς διέσχιζα την αιώνια νύχτα
Κάποια στιγμή με χτύπησαν βίαια
μεθυσμένοι μετεωρίτες
Άνοιξαν ένα πελώριο κρατήρα
στο κορμί του αστρόπλοιου μου
Από εκεί δραπέτευσαν
οι πυρωμένοι πόθοι και τα όνειρα μου
Βρισκόμουν μέσα στην επουράνια άβυσσο
καρφωμένος στη ράχη ενός άγνωστου πλανήτη
μετά από απεγνωσμένες πιρουέτες
καθώς πάλευα ν'αποφύγω την αγκαλιά του
Ήταν όμως μοιραία και ανησυχητική η συνεύρεση μας
Δεν κατόρθωσα να της ξεφύγω
Πως μπορούσα εξάλλου να την αρνηθώ;
Με απόκοσμη βουή ξάπλωσα
επάνω στο ερυθρό σώμα του πλανήτη
Η μανιασμένη εισβολή μου
στο ροδοκοκκινισμένο κορμί του
μου στοίχισε ένα κατεστραμμένο πλοίο του ουρανού
και δύο πλευρά τσακισμένα
που από μέσα τους ξεπηδούσαν πεταλούδες
Ξαφνικά άκουσα υπόκωφα γέλια
βγαλμένα από ένα χάσμα του άφθαρτου πλανήτη
όπου πιθανόν ζούσε ένας κόσμος υποχθόνιος
Πόσο πρωτόγνωρα ήταν όλα!
Κι εγώ μέσα στην απέθαντη νύχτα
έψαξα να βρω την πηγή του φωτός
που αχνά έβγαινε μέσα απ'τις χαρούμενες ιαχές
Ήταν όμως όλα ερημικά και παγωμένα
Μόνο η ζωή μου πετάριζε
απ' τον ένα απόκοσμο βράχο στον άλλο
Με τρόπο εντυπωσιακό με οδηγούσε
στο σπήλαιο της μοναξιάς
με βήματα βαριά και κουρασμένα

ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Είμαστε αλλόκοτα πλάσματα
που κρέμονται με πείσμα απ' τα κλαδιά
της απληστίας και της ματαιότητας
Πολεμάμε λυσσαλέα μεταξύ μας
για πράγματα που είναι εφήμερα
ακόμη και όταν αυτά έχουν κάποια αξία
Πληγώνουμε το δίκαιο του άλλου
Πόσο άγνωστες μας είναι οι λέξεις
δικαίωμα και αυτεξούσιο!
Μέχρι πότε θα γκρεμίζουμε
τους ήδη ρημαγμένους τοίχους
του φυσικού σπιτιού μας, της Γης;
Κάποια στιγμή θα πέσουν
όλοι μαζί επάνω μας
και θα μας θάψουν μέσα στην σκόνη
της αμέλειας μας,
της αδιαφορίας μας,
του άνομου κέρδους
που επιζητούμε με μανία
Γι' αυτό σου λέω, αδελφέ μου,
ας ανοίξουμε επιτέλους
τα ερμητικά κλειστά μάτια μας
και ας αντικρίσουμε την αλήθεια μας
Ας ανοίξουμε διάπλατα τα βλέφαρα μας
και ας κοιτάξουμε την αυταπάτη
και το ψέμα που μέσα τους ζούμε
Ας αναζητήσουμε
νέους προορισμούς,
νέα μονοπάτια μακριά στ'αστέρια,
νέους κόσμους να κτίσουμε εκεί
καινούργιες αποικίες
πριν σωριαστούμε σα δέντρα κομμένα
στο λασπωμένο χώμα
των ιδιωτικών μας ψευδαισθήσεων,
της ασυνείδητης μας ματαιοδοξίας,
του ενδόμυχου μας σκοταδιού

ΤΟ ΟΜΟΙΩΜΑ

Πόσο θλίβομαι τώρα
που εγκαταλείπω τη Γη μου
μόνη και πληγωμένη!
Βουλιάζω στο ανέφικτο ταξίδι στο Σύμπαν
Παραμερίζω τους κομήτες και τ'αστέρια,
αναζητώντας κάποιον πλανήτη
να στεγάσει τα όνειρα μας, αγαπημένη
Αγαπημένη των διαστρικών ταξίδιών
με παρασέρνεις στα μονοπάτια
της απώλειας και του θανάτου
με πονηρά τεχνάσματα και λικνίσματα ηδονικά
του παθιασμένου κορμιού σου
Το ξέρεις όμως πως το φίδι του Παραδείσου
έχει καταβροχθίσει πριν πολύ καιρό
τα σωθικά μου;
Γνωρίζεις πως η καρδιά μου
έχει βάλει εδώ κι αιώνες
αγγελτήριο της φυγής μου στο άπειρο;
Με κούρασε η μιαρότητα της Γης,
η φθαρτότητα των ανθρώπων,
οι εφήμεροι αναστεναγμοί του έρωτα,
οι εφιάλτες των ημερών
που δεν έχουν ξημερώσει ακόμη
Τώρα πες μου εσύ
ποιον άγνωστο πλανήτη αναζητάς
κι εγώ θα σου φανερώσω
ποιό ομοίωμα της υδρογείου
ψάχνω απεγνωσμένα

ΠΟΘΟΣ ΦΥΓΗΣ

Είναι και αυτοί οι πόθοι μου που παράκμασαν
και ξέχασαν τους προορισμούς τους
Με σκυμμένο κεφάλι
μετρούν το χρόνο που πέρασε
Στα χέρια τους δε βαστούν πια ανθούς
Μία θλιβερή μουσική ακούγεται
απ'τα εσώψυχα τους
Θεέ μου πως θα κυλήσουν τώρα
οι εποχές άσκοπα
μέχρι να περπατήσουμε μαζί
στον Κήπο του Παραδείσου;
Σε λίγο θα λησμονήσω ακόμη
και τα χέρια μου που κατέστρεψαν
άσπλαχνα τα όνειρα μου
Δε θα θυμάμαι καν τα πόδια μου
που βάδισαν άτσαλα
επάνω στις προσδοκίες μου
και τις διέλυσαν
Μόνο οι πέτρες στο στήθος μου
θα παραμείνουν άθραυστες
απ' την καταιγίδα που έχει ήδη ξεσπάσει
στο νου και την καρδιά μου
Θεέ μου βοήθησε με
ν' ανοίξω πάλι τα πληγωμένα φτερά μου
και να βρεθώ σε μια στιγμή
στην αγκαλιά της αιωνιότητας!

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ

Φως αστεριού ταξιδιάρικου
εισέβαλε χθες απ' το ανοιχτό παράθυρο
Κούρνιασε στο φλογισμένο μου μέτωπο
Άνοιξα τα βλέφαρα
και είδα να πετάω
μέσα στη λάμψη του άστρου μου
Άρχισα να βυθίζομαι στην άμμο του διαστήματος
παρασυρμένος απ' τις φωτεινές αχτίδες
του χρυσόχρωμου κατοίκου του Σύμπαντος
Ένιωθα τα πόδια μου ανάλαφρα
Τα χέρια μου ν'ανοίγουν διάπλατα
σαν τεράστιες φτερούγες,
σαν όνειρα που λαχταρούν να ταξιδέψουν
Δεν κοιμόμουν!
Ορθάνοιχτα είχα τα μάτια μου
Πώς να έχανα τέτοια ομορφιά,
τέτοια ωραιότητα στιγμών;
Πρόθυμος και δυνατός ήμουν
να διασχίσω ολάκερη την επουράνια άβυσσο,
σε άλλους γαλαξίες να βρεθώ,
σε άλλα Σύμπαντα,
σε άλλους κόσμους διαφορετικούς
απ' αυτόν που τη ζωή μου χάλασα,
λαμπερούς, άφθαρτους, δημιουργήματα
της αθανασίας και της εξάγνισης
Επιτέλους έφευγα, στο άπειρο
αναζητώντας τον επιούσιο
καθαρμό της ψυχής μου

Η ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΗ

Στον επόμενο πλανήτη
τα όνειρα μας θ' αποκτήσουν νόημα
Θα τα συναντήσουμε
να μας προσμένουν στην άκρη των οριζόντων
παιχνιδιάρικα, ζωηρά, πολύχρωμα
Ανυπότακτα θα κινούνται
πέρα απ' τις ανιαρές ημέρεςς της καθημερινότητας,
πέρα απ' τη χειμερία νάρκη του απραγματοποίητου
Άυπνα τα συναισθήματα θα γεμίζουν με το γέλιο τους
τους καινούργιους σκοπούς της ζωής μας
Θα λαχταρούν ν' αγκαλιάσουν τη ψυχή μας,
την καρδιά μας να τυλίξουν
με τα φωσφορίζοντα πλοκάμια τους
Θα ξεδιψάσουν τον πόθο μας για έρωτα
μιας μόλις αναδυόμενης Άνοιξης
Θ' ανθίσουν για πρώτη φορά τα όνειρα μας
μέσα στα μάτια της κουρασμένης μας ύπαρξης
Στον επόμενο πλανήτη
οι πιο απαστράπτουσες σκέψεις μας
θ'αποτυπώνονται μόνες τους
στο ολόλευκο χαρτί νέων ημερών
ελπίδας κι ευωχίας
Θα χορεύουν τρελά επάνω στις γραμμές,
Αναζητώντας την Αιώνια Αλήθεια
και το Άσβηστο Φως του πρωτόφαντου είναι μας
που δε θα έχει καμία σχέση
με τον παρωχημένο εαυτό μας
Θα γράφονται οι συλλογισμοί μας
χωρίς φόβο, χωρίς οργή, χωρίς εμπάθεια
Καινούργιοι κόσμοι θα ξεπηδούν
σε κάθε νέα παράγραφο
Ηλιόφωτες εποχές θα ξημερώνουν,
δημιουργώντας θάλασσες ολόφωτων ονείρων
που θα υμνούν την αγάπη,
την συμπόνια, την κατανόηση, την ενσυναίσθηση,
την κατάκτηση της θεϊκότητας,
την αναγέννηση των πόθων μας
μέσα απ' τη φωτιά μιας άλλης,
διαφορετικής πραγματικότητας

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Έκανα ατελείωτα ταξίδια στο Σύμπαν,
παλεύοντας να κρατήσω τις αισθήσεις μου
ξάγρυπνες, απλάνευτες
και ας ήταν πληγωμένες,
υπακούοντας στη λογική των άστρων
που μου έδειχναν το δρόμο μου,
τους προορισμούς μου,
τα όρια μου
Υπήρξαν πολλά εμπόδια
στην απόκοσμη πορεία μου
Μέτρησα τους παλμούς της καρδιάς μου
Καταδύθηκα στην ουράνια άβυσσο
Μοιράστηκα τις αγωνίες μου
με αλλόμορφα όντα
Φωτίστηκα απ' τις πρωτάκουστες σκέψεις τους
Ποτέ δε μου έδωσαν όμως κάποιες εγγυήσεις
πώς τα δικά τους τα πιστεύω
και οι αλλόκοτες κοσμοθεωρίες τους
θα γίνουν τα δικά μου ιδανικά,
οι δικές μου αξίες, η ιστορία μου
Με άφησαν να θεωρώ πώς το θαύμα της ζωής
είναι καθαρά προσωπική μου υπόθεση
Βάδισα, λοιπόν, κι εγώ ξυπόλητος
επάνω σε αρχαίες περγαμηνές
και σπαράγματα χαμένων ονείρων,
ακολουθώντας ίχνη φρούδων ελπίδων
που μάτωσαν τη ψυχή και την καρδιά μου
μα το φλοίσβο των θαυμάτων
δε μπόρεσα ακόμη να τον ακούσω
Ίσως φταίει το σκληρό πρόσωπο της καθημερινότητας
που τελικά με ρούφηξε μέσα στη δίνη
των ψεμάτων και των ψευδαισθήσεων της
Ίσως φταίει που ως γιός του Αδάμ
εγκλωβίστηκα έξω απ' τον Παράδεισο